The Hateful Eight (2015)

“The Hateful Eight” (2015) – Remek-delo Tarantinovog nihilizma

Uvod

Kventin Tarantino, jedan od najuticajnijih i najprepoznatljivijih reditelja modernog doba, u filmu The Hateful Eight (2015) pruža publici brutalno, mračno i jezivo intimno filmsko iskustvo. Ovaj vestern-triler sa elementima misterije i horora deluje kao klaustrofobična mešavina Agate Kristi i Serđa Leonea, ali sa prepoznatljivim Tarantinovim pečatom – dugim, inteligentnim dijalozima, kompleksnim likovima i izlivima nasilja koji su istovremeno šokantni i estetski impresivni.

Film je snimljen u raskošnom 70mm formatu, što je Tarantino predstavio kao omaž klasičnim vesternima iz prošlog veka, ali je radnja daleko od romantičnog pogleda na Divlji zapad. Umesto toga, reditelj stvara mračnu, paranoičnu priču o ljudskoj pohlepi, osveti i izdaji. U središtu filma nalaze se osam pokvarenih, nemoralnih i izopačenih karaktera zarobljenih u snežnoj oluji, gde pravila preživljavanja diktira snaga, prevara i nasilje.

Radnja

Priča je smeštena nekoliko godina nakon Američkog građanskog rata i prati lovca na ucene Džona Rut (Kurt Rasel), poznatog kao “Vešalac”, koji prevozi ozloglašenu kriminalku Deizi Domergu (Dženifer Džejson Li) u Red Rok, gde će biti obešena. Na putu nailaze na drugog lovca na ucene, misterioznog bivšeg vojnika, majora Markiza Vorena (Semjuel L. Džekson), kao i južnjačkog odmetnika Krisa Meniksa (Volton Gogins), koji tvrdi da je novi šerif Red Roka.

Zbog nadolazeće snežne oluje, četvorka odlučuje da potraži zaklon u gostionici “Minnie’s Haberdashery”, gde se već nalaze četiri misteriozna stranca – meksički radnik Bob (Demijan Bišir), bivši južnjački general Sandford Smiters (Brus Dern), britanski dželat Osvaldo Mobrej (Tim Rot) i sumnjivi kauboj Džo Gejdž (Majkl Medsen).

Od tog trenutka, film postaje napeta igra mačke i miša, u kojoj niko nije onakav kakvim se predstavlja, a atmosfera se puni tenzijom, paranojom i nasiljem.

Stil i režija

Tarantino koristi format roadshow filma, snimajući u staroj tehnici 70mm Ultra Panavision, čime postiže spektakularne pejzaže Vajominga i prostranstva američke divljine. Međutim, ironija je u tome što najveći deo filma provodimo u jednoj prostoriji, gde širokougaona kamera doprinosi klaustrofobičnosti i atmosferi paranoje.

Montaža Seli Manke, koja je bila dugogodišnji Tarantinov saradnik, oseća se i u ovom filmu kroz precizno tempirane dijaloge i scene, iako je nakon njene smrti montiranje preuzeo Fred Reskin. Tarantino koristi sporiji tempo u prvoj polovini filma kako bi postepeno gradio likove i tenziju, da bi u drugoj polovini eksplodirao u njegovom prepoznatljivom stilu preokreta, brutalnosti i crnog humora.

Glumačke izvedbe

Glumački ansambl je impresivan, a svako od osam centralnih likova daje upečatljivu i nezaboravnu interpretaciju:

• Semjuel L. Džekson kao major Markiz Voren pruža jednu od svojih najboljih uloga, kreirajući kompleksan lik bivšeg roba, vojnika i beskrupuloznog revolveraša koji koristi inteligenciju i surovu brutalnost kako bi preživeo u svetu bez milosti.
• Kurt Rasel kao Džon Rut donosi snažnu i harizmatičnu izvedbu, dočaravajući lika koji je istovremeno moralan i nemilosrdan.
• Dženifer Džejson Li kao Deizi Domergu je pravi dragulj filma – njena interpretacija divlje, bezobzirne kriminalke je istovremeno komična i zastrašujuća, a njen fizički performans i transformacija tokom filma su izvanredni.
• Volton Gogins kao Kris Meniks pruža jednu od svojih najupečatljivijih izvedbi, uspešno balansirajući između komičnog i pretećeg.
• Tim Rot, Demijan Bišir, Brus Dern i Majkl Medsen daju snažne izvedbe koje doprinose nepredvidivoj dinamici filma.

Teme i simbolika

The Hateful Eight nije samo još jedan vestern – to je film o nepoverenju, ksenofobiji, rasizmu i osveti. Tarantino koristi setting Divljeg zapada kao metaforu za podeljenu Ameriku, gde nasilje i prevara vladaju društvom. Film postavlja pitanje – da li postoji istinska pravda u svetu u kojem su svi nemoralni?

Posebno se ističe rasna tenzija između likova, oličena u odnosu između Majora Vorena i Generala Smitersa, kao i u sceni čitanja izmišljenog pisma Abrahama Linkolna, koje simbolizuje iluziju nade i ljudske sklonosti ka lažima.

Muzika i zvuk

Enio Morikone, legendarni italijanski kompozitor poznat po svojim vesternima sa Serđom Leoneom, stvara napetu i jezivu atmosferu kroz originalnu muziku, za koju je dobio Oskara. Njegova partitura podseća na horor trilere Džona Karpentera, dodajući dodatni sloj teskobe.

Pored Morikoneove muzike, Tarantino koristi pesme poput “Now You’re All Alone” od Dejvida Hesa i “There Won’t Be Many Coming Home” Merla Hegarda, što dodatno pojačava melanholični ton filma.

Zaključak

The Hateful Eight je film koji polarizuje publiku – neki ga smatraju remek-delom, dok ga drugi vide kao predugačak i previše nasilan. Međutim, neosporno je da je Tarantino stvorio moćno, atmosferično delo koje funkcioniše kao napeti misterija-triler i brutalni vestern-noar.

Ovo nije tipičan vestern sa junačkim revolverašima – to je nihilistička priča o ljudskoj pokvarenosti, snimljena u veličanstvenom vizuelnom stilu, sa sjajnim glumačkim izvedbama i jedinstvenom atmosferom.

Za one koji vole Tarantinov stil, The Hateful Eight predstavlja jedno od njegovih najambicioznijih i najdojmljivijih ostvarenja.